Συμπληρώνονται 28 χρόνια από την έναρξη των εκδηλώσεων, που πραγματοποιεί ο Μορφωτικός Σύλλογος Δαφνοσπηλιάς «Το Βελέσι». Κάποιοι πρωτοπόροι προηγήθηκαν από το 1983 με εκδηλώσεις στο πανηγύρι του Αγίου Πνεύματος, για λογαριασμό της νεοσύστατης τότε ποδοσφαιρικής ομάδας. Ο Μορφωτικός Σύλλογος δραστηριοποιείται απ’ το1984 έως σήμερα, με εξαίρεση ένα μικρό διάστημα, που για κάποιους λόγους ανέστειλε τη λειτουργία του. Σʼ αυτή του την πορεία πραγματοποίησε διάφορες εκδηλώσεις και ανέπτυξε αξιόλογες δραστηριότητες, μα κορυφαία ήταν πάντα η «Γιορτή Σταφυλιού».

 

Γύρω απ’ αυτήν τη γιορτή και με την αμέριστη συμμετοχή των χωριανών, αναπτύχθηκαν πολιτιστικές δραστηριότητες και προβλήθηκε το χωριό στην ευρύτερη περιοχή, αναδεικνύοντας και το βασικό του προϊόν, που είναι το σταφύλι.

 

Σήμερα έχει γίνει πια θεσμός και συναγωνίζεται παρόμοιες εκδηλώσεις, που γίνονται απανταχού της Ελλάδας, χωρίς μάλιστα να έχει ενταχθεί σε επιδοτούμενα προγράμματα και μη έχοντας παρά ελάχιστη μόνο υλική βοήθεια από φορείς και κράτος.

 

Στο ξεκίνημά του είχε τον διάπυρο ενθουσιασμό των πρωτεργατών και τη συγκινητική ανιδιοτελή συμμετοχή των κατοίκων. Μια τεράστια ομάδα από νέους αλλά και μεγαλύτερους ξεχύνονταν σα μελίσσι για να ολοκληρωθεί με επιτυχία το τριήμερο-τότε-των εκδηλώσεων. Τα ανύπαρκτα οικονομικά δεν επέτρεπαν εφησυχασμό. Όλα έπρεπε να γίνουν εκ των «ενόντων». Απ’ την τακτοποίηση του χώρου, το κόψιμο των ξύλων (πού πολυτέλεια για κάρβουνα!), το σφάξιμο των ζώων, το ψήσιμο, την εξυπηρέτηση του κόσμου. Τα κοριτσόπουλα θεωρούσαν υποχρέωση μα και τιμή τους να βοηθήσουν στο στρώσιμο των τραπεζιών και στη διανομή  των σταφυλιών, που εκ παραδόσεως προσέφεραν οι χωριανοί. Και αν καμιά φορά η κούραση και το διαρκές ξενύχτι βάραινε κάποιο πρωινό τα βλέφαρά τους, ακούγονταν απ’ τα μεγάφωνα η  αμίμητη προτροπή του Κώστα «Ούλις οι τσιούπρις να ξιδρασκιλουθούν απ’ τα κριβάτια τς κι να τσακστούν να ’ρθούν στου σκουλείου»!!

 

Το «καλλιτεχνικό επιτελείο» είχε φροντίσει από νωρίς για την φιλοτέχνηση των πανό και της ετήσιας αφίσας, ενώ οι «διαφημιστές» μας είχαν απλωθεί πολύ πέρα απ’ τα όρια του νομού.

 

Και μέσα σ’ όλα αυτά βρίσκονταν και κουράγιο για τη συγκρότηση θεατρικής ομάδας, μία απόπειρα που ξεκίνησε αλλά δεν ευοδώθηκε από καθαρούς λόγους σύμπτωσης. Το πρώτο και μοναδικό έργο, που έφτασε σε προχωρημένες πρόβες, ήταν το έργο του Δ. Ψαθά «Φωνάζει ο κλέφτης».

 

Τα τελευταία χρόνια ο Σύλλογος διοικούμενος από ανθρώπους με μεράκι, κατάφερε να νοικοκυρέψει τα πράγματα, μετά την ατυχή διακοπή λειτουργίας του, να βάλει «τάξη» και να προχωρήσει και σ’ άλλες δραστηριότητες, όπως η δημιουργία χορευτικού με παραδοσιακές στολές, που έγινε πρεσβευτής του χωριού μας σε εκδηλώσεις ανά τον νομό, ή πιο μοντέρνες όπως η παροχή ελεύθερου ιντερνέτ.

​

Θα έπρεπε να απονεμηθούν τα εύσημα σε όλους εκείνους που συμμετείχαν λιγότερο ή περισσότερο σ’ αυτή την προσπάθεια. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να γίνουν παραλήψεις. Απ’ την άλλη η ανιδιοτέλεια που χαρακτηρίζει όσους συμμετείχαν, σε συνδυασμό με τη μετριοπάθεια και την ταπεινοσύνη που τους διακρίνει, δεν επιτρέπει προβολές και μεγαλοστομίες. Οι ίδιοι γνωρίζουν εξάλλου ότι η προσφορά δε συνοδεύεται από τυμπανοκρουσίες. Και αν ακόμα δεν τους το αναγνωρίζει κανείς, είναι αρκετή η γαλήνη που προσφέρει η ήσυχη συνείδηση.

 

Αυτή η αναδρομή όμως, δίνει την ευκαιρία να έρθουν στο προσκήνιο σκέψεις και προβληματισμοί σχετικοί με το μέλλον και την πορεία του Συλλόγου και των εκδηλώσεων. Τι θα μπορούσε να προτείνει κανείς; Κοινότυπα νομίζω πράγματα και όμως ουσιαστικά.

 

Καμία συνέχεια δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν δραστηριοποιηθούν ΟΛΟΙ. Αν δεν θεωρήσουν την εκδήλωση δική τους υπόθεση. Αν οι νέοι δεν αυτοπροσδιοριστούν ως θεματοφύλακες της  παράδοσης. Αντίθετα η έλλειψη ενδιαφέροντος, που φτάνει στην απόλυτη αδιαφορία και ο εφησυχασμός είναι το βέβαιο στοιχείο της πλήρους αποτυχίας.

 

Απ’ τα μέσα ενημέρωσης γινόμαστε μάρτυρες χειροπιαστών παραδειγμάτων με συλλόγους  που μεγαλουργούν, ακριβώς γιατί τα μέλη στην πλειοψηφία τους συμμετέχουν και βοηθούν. Και η βοήθεια δεν είναι απαραίτητα υλική. Βέβαια και αυτή είναι πάντα ευπρόσδεκτη, όμως περισσότερο χρειάζεται η συμπαράσταση και κυρίως οι ιδέες. Με την καθολική συμμετοχή και τις ζυμώσεις που γίνονται μπορεί να εκκολαφθούν προτάσεις, που θα ωθήσουν ακόμα παραπέρα την ήδη επιτυχημένη πορεία.

 

Η έκδοση του περιοδικού «Τα βελεσιώτικα» για παράδειγμα, οφείλεται στην άοκνη προσπάθεια ενός. Όμως όσο φιλότιμη και αν είναι αυτή η προσπάθεια, φαντάζει πολύ αισιόδοξο να συνεχίσει την επιτυχία, αν αφεθεί στην τύχη της. Υπάρχουν χωριανοί μας που έχουν την ικανότητα και τις γνώσεις να ενισχύσουν την προσπάθεια του Βαγγέλη, ώστε να εμπλουτισθεί το περιοδικό και με άλλα θέματα. Ιδού πεδίο δράσης….

 

«Εν κατακλείδι» πρέπει η γενικότερη προσπάθεια να πλαισιωθεί και να ενισχυθεί απ’ το ενδιαφέρον όλων των χωριανών που νιώθουν τον καημό και έχουν το μεράκι για την προκοπή του τόπου τους. Που νοιάζονται για τη διατήρηση της παράδοσης. Της τοπικής και της εθνικής. Γιατί αυτά είναι αλληλένδετα. Πολύ περισσότερο στην άσχημη οικονομική συγκυρία που βιώνουμε όπου οι τοπικοί δεσμοί μπορούν να αποτελέσουν αποκούμπι παρηγοριάς.